Πόλεμος

Π ροχωράω

Ο ύτε

Λ επτό

Ε φησυχασμού

Μ αχόμενη

Ο νειρεύομαι

Σ ωτηρία
          
                               Πότσδαμ, καρδιά χειμώνα 2012

Η Πορεία και η Α-πορία: Γιατί

                                                      Μαδάρα, 10/2012

partir c'est mourir un peut                                    το να φεύγεις είναι σα να πεθαίνεις λίγο
c'est mourir à ce que l'on aime                             πεθαίνει αυτό που αγαπάς
c'est son âme que l'on sème                                είναι η ψυχή σου που σπέρνεις
que l'on sème en chaque adieu                            που σπέρνεις σε κάθε αναχώρηση


Edmond HARAUCOURT (1891)

Ελάχιστο

Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε..

    







            
           



    
 


 Όπως στο  Χαμόγελο...    

                                                                                ή στην Αγάπη....

Vanuatu / Efate

Όπου και να ταξιδέψεις πάνω στην Γη έρχεσαι αντιμέτωπος με την υλική πενία και τον ψυχικό πλούτο των ντόπιων πληθυσμών. Στοιχεία, δηλαδή, ακριβώς αντίθετα απ’ αυτά που χαρακτηρίζουν σήμερα τους επικυρίαρχούς τους.

Και πάντα εκπλήσσεσαι. Διότι οι λαοί αυτοί, παρ’ότι πέρασαν χρόνια κατάμαυρα, δεν έχασαν ούτε την Ανθρωπιά τους, ούτε την γενναιοδωρία τους. Ακόμα και ως προς τους ίδιους τους τούς θύτες. Που απρόσκλητοι ήρθαν για να καρπωθούν ό,τι καλό είχε ο τόπος, να εκπολιτίσουν τους κανίβαλους με συνοπτικές διαδικασίες, να γκρεμίσουν τους θεούς τους, να αφανίσουν τις παραδόσεις τους, να βρομίσουν την Γή τους, μόνο και μόνο για να πλουτίσουν οι ίδιοι. Υλικά. Και μετά, αφού είχαν κάνει ανεπιστρεπτί το κακό, επέστρεψαν για να ζητήσουν συγγνώμη από τα θύματά τους. Αλλά κι αυτή η συγγνώμη ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική. Ήταν συγγνώμη σκοπιμότητας που άνοιγε δρόμο σε ‘εναλλακτικές’ μορφές εκμετάλλευσης. Πιο πολιτισμένες.

Η τακτική είναι η ίδια και επαναλαμβάνεται. Μονάχα οι ημερομηνίες, τα προσχήματα και τα μέσα κατοχής αλλάζουν.

Βασιλική Μουσλοπούλου