Γιατί της Ελλάδος οι εθνικές
εορτές είναι στιγμές που σηματοδοτούν ξεκίνημα εξέγερσης και όχι στιγμές απελευθέρωσης ή νίκης;
Η απελευθέρωση είναι παιδί της εξέγερσης, του Αγώνα. Αν δεν υπήρχε εξέγερση
δεν θα υπήρχε απελευθέρωση, ούτε και νίκη. Κι ενώ η εξέγερση είναι προϋπόθεση
της απελευθέρωσης, καμία εξέγερση δεν μπορεί να εγγυηθεί την απελευθέρωση ή τη νίκη. Αυτό που η επανάσταση εμπεριέχει, είναι ο
φωτισμένος αγώνας του σκλαβωμένου προς το ιδανικό της Ελευθερίας. Κι ακριβώς αυτό, ο φωτισμένος
αγώνας του ανθρώπου προς την κατάκτηση του ιδανικού, της Ιδέας, είναι το ύψιστο ιδανικό. Το ύψιστο αγαθό, που μπορεί να φτάσει ο
Άνθρωπος με ιδίες δυνάμεις.
'Ο αγώνας προς την Ελευθερία,
αρετή ωραιότερη από την κατοχή της ίδιας της Ελευθερίας'
Μήπως λοιπόν ο συμβολισμός αυτός των Ελλήνων - αλλά και ελαχιστοτάτων ακόμα
εθνών – υπάρχει για να μας θυμίζει ότι το να περπατάς στην κόψη του
Σπαθιού για χάρη των ιδανικών σου (να ζεις δηλαδή έτοιμος κάθε στιγμή να τα υπερασπιστείς ακόμα και με την ίδια σου τη ζωή) είναι αρετή ανώτερη από την κατάκτηση του ίδιου του
ιδανικού; Μήπως η ηρωϊκή στάση ζωής θά ‘πρεπε να μετριέται με αυτά που
στερείται ή χάνει κάποιος κατά την διάρκεια του αγώνα, ας είναι και στέρφος, κι
όχι βάση αυτών που κερδίζει; Άλλωστε, η έκβαση κάθε
αγώνα, όσο μυαλωμένος κι αν είναι, καθορίζεται και από αστάθμητους παράγοντες (όπως η προδοσία, η απειρία,
η αντοχή, οι συγκυρίες, οι αναλογίες, το αυτόματο), ενώ ο φωτισμένος αγώνας προς
το Ιδανικό εμπεριέχει αληθινή αυτοθυσία και πάθος, χαρακτηριστικά που προέρχονται
από τις πιο μύχιες και καθαρές ιδιότητες της ανθρώπινης ψυχής.
Βασιλική Μουσλοπούλου
Βασιλική Μουσλοπούλου
