Διασχίζω

Επίμετρο*

Διασχίζω. Διατρέχω. Διαπερνώ. Σημαίνει, όχι απλά περνώ, αλλά έρχομαι σε επαφή με κάτι εμβαθύνοντας. Σημαίνει, μπαίνω μέσα στο ίδιο το αντικείμενο της ‘διάσχισης’ και το αντιμετωπίζω ως ολότητα – όχι αποσπασματικά.   

Η παρέα αυτή από την Αρκαδία, στην οποία είχα την τιμή να ενταχθώ κι εγώ μόνο πρόσφατα, έκανε κάτι δύσκολο. Όχι γιατί διέσχισε μέσα σε δεκατρία χρόνια την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη, περπατώντας συνολικά κάτι περισσότερο από χίλια χιλιόμετρα, αλλά διότι δεσμεύτηκε στον εαυτό της να μείνει πιστή μέχρι τέλους σε έναν στόχο. Και αυτό είναι ένα κατόρθωμα τεράστιο. Διότι είναι κόντρα στο πνεύμα των ανίερων και άπιστων καιρών μας, να μένει κανείς αυτοβούλως δεσμευμένος σε δύσκολο ομαδικό στόχο. Μέχρι τέλους. Αυτό το μεγαλειώδες κατόρθωσε, κατ’αρχήν, η απίθανη αυτή παρέα φίλων. Και δεν θα είχε πραγματοποιήσει ούτε τη δέσμευση ούτε τη διάσχιση, αν δεν είχε για αρχηγό μια εμπνευσμένη γυναίκα και αν αναμεταξύ των μελών αυτής της ομάδας δεν υπήρχε ένα είδος ‘παιδικής’ φιλίας.

Με τη Βούλα λοιπόν μπροστά, αυτή η παρέα φίλων διέσχισε περπατώντας την Ελλάδα διαγράφοντας συγχρόνως δύο τροχιές: μία πάνω στον χάρτη και μια άλλη, πιο σημαντική, μέσα στην ψυχή του κάθε οδοιπόρου. Η πρώτη τροφοδοτούσε την δεύτερη και η δεύτερη, όσο βάθαινε, έδινε αξία στην πρώτη. Και ένω η αφορμή για όλα ήταν η επιθυμία να γνωρίσουμε τον τόπο μας, κατά βάθος το ταξίδι προς την ίδια μας την ψυχή αποζητούσαμε όλοι. 

Γιατί ποιός από εμάς μπορεί να ισχυριστεί ότι γνωρίζει καλά τον εαυτό του; Ποιός έχει εξερευνήσει τα βάθη της ψυχής του; Ποιός δεν έχει να μάθει ακόμα πολλά για το ποιός είναι και κατά πού τραβάει; Και η ομαδική αυτή διάσχιση της Ελλάδος κυρίως αυτό προσέφερε σε όσους τυχερούς έλαχε να τη βιώσουν: χαρτογράφηση ψυχής. Η φύση έγινε ο μεσίτης ανάμεσα στον κουρασμένο οδοιπόρο και την ανήσυχη ψυχή του. Που γενναιόδωρα τον πήρε από το χέρι για να του δείξει ότι η ομορφιά και η ασχήμια, το δύσκολο και το εύκολο, το δίκαιο και το άδικο, η ευτυχία και η δυστυχία, κρέμονται από δυο νήματα που έχουν κοινή κορυφή. Και ότι δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς να τραβήξεις και το άλλο. Για να δεις το όμορφο πρέπει πρώτα να γνωρίσεις το άσχημο. Για να βρεις το δίκαιο πρέπει πρώτα να περάσεις μέσα απ’ τ’ άδικο. Για να βγεις στο ξέφωτο πρέπει πρώτα να συρθείς μέσα στα βάτα. Ίσως για ώρες. Και για να δεις τη θέα της κορυφής πρέπει πρώτα να περάσεις από βαθιές ανήλιαγες κοιλάδες. Ίσως για μέρες. Αλλά σαν το καταφέρεις, η Φύση τότε απλόχερα θα σ΄ ανταμείψει ξεδιπλώνοντας μπροστά σου την ασύλληπτη ομορφιά της. Και τότε τα μάτια σου θα πονέσουν, η ψυχή σου θα βαθύνει. Γιατί η ομορφιά της Φύσης εξευγενίζει. Εκλεπτύνει τόσο τις αισθήσεις ώστε εκεί, στην πιο έρημη γωνιά της πατρίδας σου, παρέα με τον πιο απομακρυσμένο πληθυσμό του τόπου σου, να μην αναγνωρίζεις τίποτε άλλο παρά τον ίδιο σου τον εαυτό. Κι εκεί ξεκινά το θαύμα.

Βασιλική Μουσλοπούλου

Δρ. Γεωλογίας, Victoria University of Wellington, New Zealand. 
Ερευνήτρια & Λέκτορας - GFZ Potsdam & FU Berlin, Germany.

*Διασχίζοντας την Ελλάδα, Παρασκευή Καλαμούτσου, ISBN:978-618-82926-0-4.